[secretera].
portal bibliofilsko-aukcyjny

Paprocki Bartosz. Herby Rycerztwa Polskiego. Na pięcioro Xiąg rozdzielone. Przez Bartosza Paprockiego zebrane y wydane Roku Pańskiego 1584. Kraków 1584. W Drukarni Macieia Garwolczyka, folio, k. [20], s. 723, w tekście kilkaset wizerunków herbów (drzeworyty), opr. późniejsza, skóra.  

E.XXIV, 64-65. Wydanie pierwsze. Dzieło dedykowane Stefanowi Batoremu (na odwrocie karty tytułowej portret króla). Najważniejsze i najobszerniejsze dzieło w dorobku Bartosza Paprockiego (ok. 1543-1614) historyka, heraldyka, pisarza politycznego. Podczas pracy autor korzystał z kronik (Kadłubka, Długosza, Kromera), także z dokumentów przechowywanych po dworach, zamkach i klasztorach, wykorzystał napisy nagrobne, a także księgi grodzkie i ziemskie oraz Akta Metryki Koronnej. Dzieło podzielone jest na pięć ksiąg. W pierwszej, obok genezy herbu państwowego, Orła, znalazły się rodowody książąt i królów polskich od legendarnego Lecha do Ludwika Węgierskiego, wraz z kronikami ich panowania; część druga zawiera herby najdawniejsze, rodzime, uszeregowane wedle rzekomej ich starożytności; w części trzeciej znajdują się herby przyniesione z obcych krajów; część czwarta, poświęcona Litwie, obejmuje Giedyminowiczów i Jagiellonów, wraz z kroniką ich panowania; część piąta poświęcona jest herbom województw i miast znaczniejszych. Szczególną wartość posiadają partie, w których autor mówi o współczesnych sobie lub ich najbliższych antenatach, oparte na skrzętnie pozbieranych informacjach ustnych i często okraszone ciekawym materiałem anegdotycznym o dużej wartości dla historii obyczaju. Wydanie herbarza zjednało autorowi przychylność dworu oraz roczną pensję od króla. Liczne błędy w paginacji (ciągłość tekstu zachowana). Opr.: brązowa skóra, tłocz. i złoc. tytulatura, tłocz. ozdobniki, na licach dekoracja z koncentrycznych ramek wykonanych radełkiem (z wizerunkami polskich władców), w centrum przedniego lica wypukły medalion z wizerunkiem Stefana Batorego, na tylnym licu herb Korony. Klamry. W tekście marginalia. Egzemplarz po fachowej konserwacji. K. tyt., 3 k. nlb. następujące po niej, k. **ii, **iii, ***, oraz ostatnia we
współczesnej kopii na starym papierze, drobne uzupełnienia i wzmocnienia części k. (drobne ubytki tekstu i ryc. w kopii). Bardzo rzadkie.

Ilośc odsłon: 500