Mickiewicz Adam. Pan Tadeusz czyli ostatni zajazd na Litwie. Historja szlachecka z r. 1811 i 1812, we dwunastu księgach wierszem. T. 1-2. Wydanie Aleksandra Jełowickiego z popiersiem autora. Paryż 1834. W Typografji A. Pinard, s. 253, [3], portret 1 (staloryt Antoniego Oleszczyńskiego); 300, [4], winietki (drzeworyty, w tym portret Napoleona), 15,5 cm, współopr., opr. współcz. płsk.
Wydanie 1. Praca nad dziełem trwała prawie dwa lata, w połowie lutego 1834 r. gotowy już rękopis został odczytany przez Mickiewicza przyjaciołom. W czerwcu 1834 r. „Pan Tadeusz” ukazał się drukiem nakładem emigracyjnego księgarza Aleksandra Jełowickiego. Nakład dwutomowej edycji wynosił 3 tys. egzemplarzy. Przez współczesnych epopeja została przyjęta bardzo ciepło. Słowacki, w liście do matki napisał: „Bardzo piękny poemat, podobny do romansu W. Scotta wierszem napisanego […] Jest to poema zupełnie innego rodzaju niż wszystkie dotąd Adama utwory”. Podobnie, jak przy większości emigracyjnych dzieł Mickiewicza część egzemplarzy „Pana Tadeusza” została potajemnie przerzucona do kraju, głównie przez Kraków. „Nieraz ten, co ją przewoził, lub tylko co ją posiadał, szedł do więzienia lub na wygnanie”. (Semkowicz). Przed kartą tytułową portret Mickiewicza wg medalionu Davida d’Angers, wykonany w stalorycie przez Antoniego Oleszczyńskiego, poszczególne księgi zakończone uroczymi winietkami drzeworytowymi (na s. 205 portret Cesarza Napoleona). „Jako pierwsze wydanie arcydzieła mickiewiczowskiego jest «Pan Tadeusz» z 1834 r. w wielkiej cenie” (Semkowicz). Brak karty przedtytułowej oraz 1 karty z napisem „Objaśnienia”. Zabrudzenia i zażółcenia początkowych kart, pokolorowany kredką portret Napoleona (winietka). Rzadkie.
Ilośc odsłon: 1992
