[secretera].
portal bibliofilsko-aukcyjny

[Heloiza i Abelard]. Lettres d’Héloïse et d’Abailard. Édition ornée de huit figures gravées par les meilleures Artistes de Paris, d’après les dessins et sous la direction de Moreau le jeune. T. 2-3 (w 2 wol.). Paris (Paryż) 1796. Chez J.B. Fournier le jeune et fils. De l’Imprimerie de Didot le jeune, 4° (duże), s. 367; 419, jednolite opr. z epoki, skóra, obcięcie kart złoc. 1500,-

Z księgozbioru kojrańskiego Łopacińskich (pieczątki) i Euzebiusza Łopacińskiego (wpis). Dwa (z trzech) tomów pięknego wydania słynnych listów Heloizy i Abelarda, jednego z najważniejszych zabytków literatury europejskiego średniowiecza. Heloiza (ok.1100-1163/4), francuska filozofka, uczona, zakonnica, przeorysza i opatka, uznawana za jedną z najlepiej wykształconych osób pełnego średniowiecza, była uczennicą, ukochaną i żoną Piotra Abelarda (ok. 1079-1142), filozofa, scholastyka, wybitnego logika, teologa i duchownego. Para rozdzielona na skutek machinacji opiekuna Heloizy w późniejszych latach utrzymywała ze sobą kontakt korespondencyjny (Abelard przebywał jako mnich w opactwie St. Denis, Heloiza została zaś zakonnicą, a następnie przeoryszą w Argenteuil). Obecnie znanych jest siedem listów pary, w niektórych wydaniach oznaczanych numerami 2-8 – jako list pierwszy traktowane jest wtedy autobiograficzne dzieło Abelarda, znane pod tytułem „Historia calamitatum” („Historia [moich] niedoli”). Pięć pierwszych listów, charakteryzowanych jako prywatne, dotyczy przede wszystkim uczuć i nieszczęśliwie zakończonego związku kochanków, kolejne zaś zawierają pytania i rozważania problemów teologicznych i eklezjastycznych. Oferowane wydanie ma formę bilingwiczną z tekstem drukowanym równolegle w łacińskim oryginale i francuskim przekładzie. T. 2-3 zawierają listy od 4 do 7. Na końcu t. 3 dołączono poetyckie naśladownictwa korespondencji Heloizy i Abelarda autorstwa Alexandra Pope’a i Charlesa-Pierre’a Colardeau. Wspomniane w tytule ilustracje znajdują się wszystkie w nieoferowanym tu t. 1. Opr.: czerwona skóra, na grzbietach tłocz. i złoc. tytulatura i numeracja tomów, na licach bordiurowe ozdobniki geometryczne, na wyklejkach pap. marm. Heraldyczne pieczątki własnościowe – herb Lubicz (Łopacińskich), w którego otoku napis „Księgozbiór kojrański Łopacińskiego”. Leżące koło Wilna Kojrany pozostawały w posiadaniu rodziny Łopacińskich w latach 1764-1870, następnie zostały sprzedane Tyszkiewiczom. Wpis własnościowy ołówkiem Euzebiusza Łopacińskiego (1882-1961), historyka, archiwisty, kolekcjonera, badacza archiwum Krasińskich, rzemiosła i zabytków Wielkiego Księstwa Litewskiego, Wilna i Warszawy. Na k. tyt. obu tomów data wydania drukowana wg francuskiego kalendarza rewolucyjnego wyrazurowana. Drobne otarcia, poza tym stan bardzo dobry.

Ilośc odsłon: 647