Mickiewicz Adam. Dziadów część trzecia (Poezje Adama Mickiewicza tom czwarty). Paryż 1832. Nakładem autora, w Drukarni A. Pinard, s. 285, [2], 16 cm, opr. z epoki płsk. 8000,-
Wydanie pierwsze. Na przedniej wyklejce wpis własnościowy: „Ex libris Władysława Jana Grabskiego w Grabkowie” – pisarza, publicysty, autora „Sagi o Jarku Broniszu” i „Poufnego dziennika Dominika Pola”. Na karcie przedtyt. pieczęć: „Ze zbiorów Edwarda M. Sieradzkiego z Turowej Woli”. „Dziadów” część trzecią wydano nakładem autora jako tom czwarty „Poezyi”. Druk w nakładzie 2000 egzemplarzy ukończono w połowie listopada 1832 r., książkę puszczono w obieg dopiero w styczniu 1833 r., by wcześniej, bez rozgłosu wysłać ją do kraju. Przemyt nie uszedł uwadze władzom zaborczym, które zabroniły rozpowszechniania poezji paryskich, a za ich posiadanie zagroziły zsyłką na Sybir. Strach przed represjami nie zatrzymał „Poezji” w drodze do ojczyzny. Mickiewicz pisał z radością „Stąd, mimo carskich gróźb, na złość strażnikom ceł, przemyca w Litwie Żyd tomiki moich dzieł”. W „Dziadach część trzecia” Mickiewicz osiągnął wyżyny swojej poezji, zmieniając się z liryka z „Ballad i romansów” w epika nieszczęścia narodowego (przemiana Gustawa w Konrada w więziennej celi), „malując najżywszymi farbami okrucieństwa moskiewskie w Wilnie przez wszetecznego Nowosilcowa i Bajkowa wyrządzane, pędzenie na Sybir, rozpustę i podstępy Petersburga...” (J. U. Niemcewicz). Autor zadedykował dzieło pamięci współwygnańców „za miłość ku Ojczyźnie prześladowanym, s tęsknoty ku Ojczyźnie zmarłym w Archangielu, na Moskwie, w Petersburgu, narodowej sprawy męczennikom”. Dzieło Mickiewicza przyjęte zostało przez rodaków z zachwytem i wzruszeniem. B. Zaleski pisał: „Na klęczkach czytam poemat. „Dziady” będą naszą prawdziwą epopeją”.
Stan dobry. Rzadkie.
Lit.: Semkowicz, s. 97; Syga, s. 99.
Ilośc odsłon: 437
