Mickiewicz Adam. Poezye. Tom czwarty. Paryż 1832. Nakładem autora, w Drukarni A. Pinard, s. 286, [2], winieta, finaliki (drzeworyty), 19 cm, opr. współcz. brązowy płsk. z szyldzikiem i złoc.
Zawiera pierwodruk „Dziadów” część III-ciej. Czwarty tom paryskiego wydania „Poezyi” stanowi kontynuację edycji Leonarda Chodźki (t. 1-2 z 1828 r.) oraz J. Barbezata (t. 3 z 1829 r.). Wydany został przez Eustachego Januszkiewicza i Aleksandra Jełowickiego w nakładzie 2000 egzemplarzy. Druk tomu ukończono w połowie listopada 1832 r., dystrybucję wstrzymano jednak na kilka tygodni, aby uśpić czujność zaborców i ułatwić przemyt do kraju. Tom zawiera pierwodruk III części „Dziadów” (tzw. „Dziady” drezdeńskie). Poemat został napisany w Dreźnie w marcu i kwietniu 1832 r. „W kraju przyjęto „Dziady” z zapałem. Nie mogło to ujść uwadze władz zaborczych, które wskutek tego rychło zabroniły kolportażu i rozpowszechniania wydań paryskich Mickiewicza. Posiadanie poezyj Mickiewicza narażało na wygnanie na Sybir lub wzięcie w sałdaty” (A. Semkowicz). Poemat wywołał ogromne wrażenie i poruszenie zarówno w kręgach krajowych, jak i emigracyjnych. Klementyna z Tańskich Hoffmanowa w pamiętnikach zanotowała: „Mickiewicz w tym czwartym tomie stanął zupełnie obok wieszczów Izraela, kilka wieków wstecz byłby uszedł za proroka” („Pamiętniki”, Berlin 1849, t. 1, s. 114). Na końcu tomu znajduje się wiersz „Do Przyjaciół Moskali”. Pod względem zewnętrznym tom nie różni się od poprzednich. Drukowany jest na szlachetnym białym welinie, tymi samymi czcionkami i w tym samym układzie typograficznym. Oprawa współczesna: półskórek w kolorze brązowym, zwierciadła obu okładek obwiedzione ślepo tłoczoną ozdobną ramką i motywami florystycznymi, grzbiet pięciopolowy z szyldzikiem i złoceniami, na szyldziku złocona tytulatura. Kilka kart po fachowej konserwacji, postrzępione końcówki kart, zażółcenia papieru, oprawa w stanie bardzo dobrym. Bardzo rzadkie.
Lit.: A. Semkowicz, Wydania dzieł…, s. 96-99; A. Semkowicz, Bibliografia…, poz. 410.
Ilośc odsłon: 1621
