Paprocki Bartosz. Herby rycerstwa polskiego. Przez... zebrane i wydane R[oku] P[ańskiego] 1584. Wydanie Kazimierza Józefa Turowskiego. Kraków 1858. Nakładem Wydawnictwa Biblioteki Polskiej, frontispis (drzeworyt rozkł.), s.964, CLXII, 13, liczne wizerunki herbów w tekście (drzeworyty), 23,5 cm, opr. z epoki płsk. ze złoc. napisem na grzbiecie.
Egzemplarz z księgozbioru Franciszka Kamockiego (ekslibris heraldyczny). Najważniejsze i najobszerniejsze dzieło w dorobku Bartosza Paprockiego (ok. 1543-1614) – historyka, heraldyka, pisarza politycznego. Wydanie pierwsze ukazało się w 1584 roku i zjednało autorowi przychylność dworu oraz roczną pensję od króla. Podczas pracy autor korzystał z kronik (Kadłubka, Długosza, Kromera), także z dokumentów przechowywanych po dworach, zamkach i klasztorach, wykorzystał napisy nagrobne, a także księgi grodzkie i ziemskie oraz Akta Metryki Koronnej. Dzieło podzielone jest na pięć części opisujących: rodowody królów i książąt, herby najdawniejsze, herby przyniesione z innych krajów, rodowody Giedyminowiczów, Jagiellonów oraz bojarów litewskich, herby województw i miast. Przed tekstem rozkładana tablica z portretem króla Stefana Batorego oraz faksymile karty tytułowej pierwodruku, w tekście liczne wizerunki herbów. Fr. Kamocki (1871-1933) – heraldyk, pracownik Banku Handlowego w Warszawie Otarcia oprawy, na kartach charakterystyczne zażółcenia (miejscami intensywne), tablica podklejona, poza tym stan dobry.
Ilośc odsłon: 1959